Categorie: Blogs

Ziehier mijn verwondering over het alledaagse en het niet-alledaagse. Een blik op mijn gedachtengang en hersenspinsels. Soms een ode of ontroering. Ik vraag mij veel en vaak af.

15 juni as: Ik nodig je uit om te schrijven vanuit stilte

‘Deze dag vertrouwt jouw pen dat wat er boven komt vanuit de stilte, het papier toe. Jij vertaalt jouw innerlijke wens van gevoel naar woorden.’

Ik nodig je uit voor een louterende dag vol verstilling en verwondering. Een dag om terug te komen bij jezelf. Een cadeau dat heelt en in balans brengt. Inzichten meegeeft. Zin om te beginnen aan dat wat je al zo lang hebt uitgesteld. Misschien is jouw kritische stem van ‘dat kan ik niet’ of ‘dat is er al’ na deze dag veranderd in jouw liefdevolle, daadkrachtige stem die weet dat niemand anders jij bent. Dat er maar één exemplaar bestaat van wat jij maakt, bedenkt of schrijft. Lees verder 15 juni as: Ik nodig je uit om te schrijven vanuit stilte

2017. Dood, afscheid, vriendschap en de liefde. Een ode.

Vandaag precies drie maanden geleden overleed mijn moeder. En ja, het leven gaat door. Voor iedereen om me heen. Ook voor mij, maar dat is meer een gespleten doorgaan. Een deel wil niet mee met de onbelangrijkheid van het leven, met geld moeten verdienen en de eeuwige boodschappen doen. Dat deel wil wezenloos voor zich uit staren, troostchocola eten en barsten van zelfmedelijden. Lees verder 2017. Dood, afscheid, vriendschap en de liefde. Een ode.

Poes Kees

Niets rustgevender dan een wandeling langs geluidloze graven. Op loopafstand van mijn huis ligt het Rooms Katholieke Kerkhof. Plechtige namen gebikt in grijzig steen. Deze middag benevelt een waterige zon het licht boven de schots en scheef gegroeide grafstenen. Treurwilgen op willekeurige plekken, waar de doden met mazzel onder de hangende takken eeuwig troost genieten. Er heerst een magische herfststilte. Zelfs de vogels lijken hun adem even in te houden. Lees verder Poes Kees

Non verbaal. Mijn dagen in het klooster.

Vijf uur in de ochtend

Voorzichtig luidt de kerkklok, alsof ze zich excuseert. Het voelt alsof ik in de klok zelf slaap, zo dichtbij en loeihard klinkt het geluid. Klokslag vijf uur in de ochtend. Klaarwakker. Flarden gedachten. Ze schreeuwen om geschreven te worden. Het lijdzame leven van een schrijver. Ik geef er aan toe, wetende dat ik toch niet meer kan slapen. De inspiratie moet verwoord.

En dus zit ik rechtop in het bed mijn gedachten weg te schrijven. Op de laptop, twee warme wollen dekens om mij heen gewikkeld. Het is behaaglijk. Ik voel me licht, gedragen. De heilige energie in dit klooster heeft mij verwelkomd… Lees verder Non verbaal. Mijn dagen in het klooster.

Over verwondering en rimpels

Ze stapte voorzichtig uit de auto; bloedmooi en lang zwart haar tot op haar billen. In haar handen een bord met daarop gesorteerde kleine gekleurde hapjes; doorzichtig folie er strak overheen. Ze wankelde even op haar enorme hakken, maar herstelde zich. Trok aan de achterkant even haar rok naar beneden. Nog steeds het bord vastberaden in haar ene hand…. Lees verder Over verwondering en rimpels

Ode aan mijn fiets

20130928_142933 kopieAls ik hard blaas dan valt mijn fiets uit elkaar. Alleen de laag roest houdt alle onderdelen enigszins samen. Inmiddels begint de laag langzaam af te bladderen. Bij elke trap die ik doe fladdert een flintertje roest linea recta in mijn oog, het liefst. Elk spoor van luxe ontbreekt sowieso bij mijn trouwe vervoerder… Lees verder Ode aan mijn fiets