Ondergronds ongezien ontspoord
naar het einde van de tunnel
kruipt het lijnenspel, buiten de kaders
met ritmische regelmaat richting licht
Anonieme reizigers, kijk niet om je heen;
niemand die je ziet, de pijlen wijzen jouw weg
kortstondig onderweg naar belangrijkheid
rollend onder Moeder Aarde haar zoden
Gekleurde massa versus zwart
treden, heel even maar,
onder de stampende voetsporen
van de menigte boven hoofden
De stad rust als een donkere deken
beschermend over hen heen
Daar is het einde van de tunnel
en begint het levende licht
